soms is ze daar 
de dwarse vrouw
ze kijkt mee
zei het binnenstebuiten 

zijn blik is anders 
ziet land en cipres
hij stapelt gedachten 
de blauwe man

een dame zonder zin
herkent het huis 
en de golven 
van haar gouden horizon 

we nemen haar waar
in onze dimensie
nu tussen mijn lijnen 
deze imperfecte schoonheid 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *