soms is ze daar
de dwarse vrouw
ze kijkt mee
zei het binnenstebuiten
zijn blik is anders
ziet land en cipres
hij stapelt gedachten
de blauwe man
een dame zonder zin
herkent het huis
en de golven
van haar gouden horizon
we nemen haar waar
in onze dimensie
nu tussen mijn lijnen
deze imperfecte schoonheid